Nie jest to może adekwatny temat w tym trudnym dla nas okresie, ale postarajmy się choć na chwilę zapomnieć  i pomyśleć zupełnie o czym innym.

 Odbiegając od tematu, który nas przytłacza postanowiłam napisać artykuł o innej tematyce, aby choć na chwilę zapomnieć o naszym utrapieniu i tej obowiązującej nas kwarantannie.

Ludzie o narcystycznej osobowości, którzy prowadzą działalność gospodarczą, potrafią degenerować, deprawować swoich pracowników, oddziałują na spadek wartości akcji i mają destrukcyjny wpływ na zatrudnionych. Od pracodawcy, lub managera oczekuje się mobilizacji, motywacji, ale nie jest to możliwe, gdy władzę w firmie sprawuje osoba o usposobieniu narcystycznym. Współczuję wszystkim, którzy mają styczność z taką osobą.

 Jesteśmy zdruzgotani, przygnębieni sytuacją, która nas dotknęła. Może zabrzmi to irracjonalnie, absurdalnie, ale chciałabym nas pokrzepić, podnieść na duchu oraz zneutralizować uczucie paniki, lęku. Najlepszym panaceum na wszelkie trudności jest pozytywne nastawienie, równowaga psychiczna i duża dawka śmiechu. Jestem świadoma, że perypetie, przez które teraz przechodzimy nie skłaniają nas do radosnego nastroju. Niepokój, trwogę, rozdrażnienie możemy zniweczyć właśnie dzięki spontanicznemu śmiechowi, który redukuje stres, na który jesteśmy teraz narażeni. i działa na nas w sposób destrukcyjny. Czytając ten tekst przekonacie się, jak wiele zalet, walorów zapewnia nam wesoły nastrój, którego pomimo okoliczności nie powinno nam zabraknąć.

 Dzień Kobiet

Dzień 8 marca to kobiece święto.
Są uprzejmości, toasty, prezenty.
Każdy kwiat wręcza z twarzą uśmiechniętą,
choć zwykle bywa zły i nadęty.
Schodzą się goście, składają życzenia.
Solenizantka także uśmiechnięta.
Lecz chcę zapytać, tak dla przypomnienia,
czy o kobietach ktoś zwykle pamięta?
Że ostatnie spać idą, a pierwsze się budzą,
że wciąż pracują od świta do zmroku,
że nieustannie dla swoich się trudzą,
a zauważane są raz w roku.

K. I. Gałczyński

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO

Foto: Pixabay

 Każdy z nas jest kowalem własnego losu i szczęścia. Podążamy własną drogą, która ma wiele rozwidleń. Od nas samych zależy, czy dokonać skrętu w prawą czy w lewą stronę lub zawrócić, w przypadku, gdy dojdziemy do konkluzji, że dokonaliśmy nieadekwatnego wyboru. Często widząc drogę, która jest wyboista i trudna do przebycia zamierzamy zdezerterować, uciec i poszukać innej znacznie łatwiejszej. Na drodze możemy napotkać różne trudności, przeszkody: konflikty rodzinne, kłopoty zawodowe, opresje finansowe, różnego rodzaju perturbacje.

 Gloryfikujemy, odnosimy się z atencją do osób, które doznają powodzeń i odnoszą sukcesy. Niestety pejoratywnie traktujemy ludzi, którzy doświadczają porażek. Spychamy ich na margines słabszych.
Od dziecięcego wieku rodzice utwierdzają nas w przekonaniu, że należy zachować ostrożność i wystrzegać się przegranej. Otrzymywaliśmy reprymendę od rodziców nie tylko za gorsze stopnie, ale również za to, że wzięliśmy udział w konkursie, zawodach sportowych i nie odnieśliśmy sukcesu. To nie wpływa motywująco, a wręcz przeciwnie - to jest demobilizujące. Zniechęca do angażowania się w podobne działania.

 Zainspirował mnie temat dotyczący Wielkiego Postu i związanych z nim wyrzeczeń, ascezy.
Od wczoraj zaczął się czterdziestodniowy Wielki Post, poprzedzający Wielkanoc. Będąc w Kościele nasze głowy zostały posypane popiołem na znak pokuty. Ksiądz wypowiadał sentencję” Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”, lub „Prochem jesteś i w proch się obrócisz’. Słowa te mają na celu uświadomienie, uzmysłowienie, że życie jest bardzo ulotne i każdego z nas czeka śmierć. Modlitwa, post, wyrzeczenie to trzy kardynalne zasady, założenia Wielkiego Postu.

Coraz częściej bywamy zmęczone. Jesteśmy odpowiedzialne za rodzinę, pracę, edukację naszych pociech i tak można wymieniać bez końca. My Matki Polki czujemy się zobligowane, zobowiązane do wykonania wszystkich newralgicznych spraw rodzinnych, zawodowych, domowych.

Na początku chciałabym prosić, aby ta publikacja nie była interpretowana jako” typowa zapchajdziura”. Lubię czytać i prowadzić konwersacje dotyczące przeczytanych książek. Sądzę, że mistrza pióra literatury grozy Stephena Kinga nikomu nie muszę prezentować.

Jan Brzechwa

Najgorsza ze wszystkich kradzieży
Jest ta, żeś mi serce skradł.
Nikt kary ci nie wymierzy
I nie potępi cię świat,
Bo nie stworzono dotąd praw
By walczyć z tym, co zrządził traf.

 Nawiązując do incydentu dotyczącego kolizji spowodowanej przez zuchwałego kierowcę, który wykonując manewr skrętu uderzył w osobowe auto stojące na skrzyżowaniu. Sprawca usiłował przystąpić do ucieczki, jednak interwencja innych kierowców uniemożliwiła próbę zbiegnięcia kierowcy z miejsca zdarzenia. Istnieje prawdopodobieństwo, że prowadzący był pod wpływem alkoholu.

 Nastolatka z nadwagą miała już dość impertynencji, złośliwych obelg skierowanych pod jej adresem ze strony aroganckich kolegów. „Gruba”, „beczka”, „obżarciuch” itp. drwiny niejednokrotnie wywoływały uczucie awersji, niechęci i to nie tylko wobec osób, które dopuszczały się znieważania, ale również wobec samej siebie. Okazywała jednak zdrowy rozsądek i powstrzymywała się od użycia riposty.

 Po napisaniu artykułu o zmianach jakie następują u mężczyzn po ślubie, zobowiązałam się do opisania przeobrażenia kobiet po zawarciu związku małżeńskiego.

W momencie, gdy opadną już emocje związane ze ślubem następuje konfrontacja marzeń z prozą życia codziennego.  

 Mężczyźni przed ślubem noszą narzeczone na rękach, całują po stopach, a po ślubie stosunek do żony ulega diametralnej zmianie.

Faceci (bez obrazy) mają skomplikowaną mentalność i trudność sprawia interpretacja ich zachowania.

  Mezalians brzmi archaicznie i jako zjawisko, które występowało w dawnych czasach powinno już nie obowiązywać. Jednak sporadycznie w naszych czasach również zdarzają się związki, w których on według rodziny partnerki nie posiada adekwatnego wykształcenia lub pochodzi z biednej rodziny i z tych powodów nie jest aprobowany przez bogatych, wyedukowanych rodziców jego wybranki (i odwrotnie).