Czy z łatwością przychodzi nam wybaczanie? I oto jest nurtujące nas pytanie. Uważam, że jest to uzależnione od naszej mentalności oraz emocjonalnego sposobu reagowania na bodźce zewnętrzne. Jeżeli potrafimy przyjmować bez emocji przykre sytuacje nie odczuwając zafrasowania, rozżalenia, awersji to możemy uważać, że jesteśmy szczęściarzami. Nie każdy z nas potrafi zignorować sprawiający przykrość incydent i nie każdy posiada umiejętność zapomnienia oraz wybaczenia.

Osoby empatyczne i sentymentalne po przykrym epizodzie i doznanym doświadczeniu, który odcisnął piętno w psychice niestety przez dłuższy okres czasu mogą deliberować, analizować i przeżywać to co pozostało w ich świadomości. A to niestety doprowadza do rozżalenia, rozgoryczenia.

Wielu z nas, gdy autorytet nasz zostaje podważony odczuwamy upokorzenie. Nie rozumiemy z jakiego powodu taka sytuacja miała miejsce a to niestety sprawia ból. Towarzyszy nam odczucie narastającej irytacji i wzmożona chęć rewanżu i rozrachunku z człowiekiem, który nas skrzywdził. Nawet okazana skrucha oraz deklaracje złożone przez tą osobę nie są w stanie na nas pozytywnie wpłynąć. Świadomi jesteśmy, że jest to negatywne ustosunkowanie się do zaistniałej sytuacji i że nasze postępowanie powinno ulec metamorfozie. Jednak nie możemy nad tym zapanować. Uczucie wzburzenia, antypatii, animozji jest silniejsze.

Rozumiem te uczucia, ale one wpływają destrukcyjnie również na nas. Powinniśmy je wyeliminować. Jedynie doprowadzenie do konsensusu i wybaczenia umożliwi oczyszczenie nie tylko relacji, ale również naszych umysłów. Powinniśmy przeprowadzić dyskusję, konwersację – oczywiście unikając scysji i wyjaśnić kwestie sporne. Rozumiem, że prościej się o tym pisze a trudniej to zrealizować. Jednak warto, aby nie stracić przyjaźni, miłości czy nawet pozytywnego kontaktu z sąsiadką.

 Reasumując: takie rozwiązanie jak rozmowa, przebaczenie będzie dla wszystkich ukojeniem i uśmierzeniem bólu oraz powrotem do normalnego życia w zgodzie i komitywie.

Foto: Pixabay